Старая млынарка ня любіць мяне,
Што песень замнога пяю па вясьне,
Што яркія стужкі ўплятаю ў касу,
Што позна ў палёх абіваю расу,
Што ў танцах, здаецца, зямлю абышла б,
Што з розуму хлопцаў нямала зьвяла.
Старая ня любіць... Што ж мне да таго!
Хай сына прывяжа да лавы свайго.
Хай вочы заслоніць, каб ён не глядзеў,
I слухаць закажа мой сьмех і мой сьпеў.
Нашто яе сын мне! А будзе ізноў
Млынарка мяне дакараць, як сьвякроў, -
Дальбог, раззлуюся. Усьмешкі адной
Мне досыць, каб хлопец навекі быў мой,
Каб маці сказаў ён: – Ня трэба журыць!
Прашу, дарагая, нявестку любіць!
1958
|
|
